Oj zapachniało, zapachniało wiosną. Na
sąsiedzkich moczarach były już żurawie. Kwiatki na gwałt kiełkowały, i nagle z
radości pozostała rozpacz. Kiedy poszłam do ogrodu, to myślałam, że dostanę
zawału. Jesienią zrobiłam nowe rabaty.
Posadziłam kilkanaście karp piwonii i chyba z trzysta cebul tulipanów, żonkili,
krokusów, koron cesarskich, lilii itp
różnych kwiatów. Dosadziłam też po kilkanaście jeżówek, zawilców i innych
bylin. Teraz wszystko było zniszczone przez dzika. Z cebulowych pozostały tylko
listki i łodyżki, a reszta rozkopana i poniszczona. Chciało mi się płakać, ale
byłam też wściekła. Miasto zatrudniło nawet myśliwego miejskiego na pełen etat,
a ja nie mogłam się czuć bezpieczna na własnej posesji. Tak się cieszyłam, że
przybędzie kwitnących roślin w ogrodzie, a tymczasem nie będzie nic. Najgorsze,
że czułam się całkowicie bezradna. Bo co zrobię. Lato minie szare, bez kwiatów.
Ja będę znowu sadzić i po co? Skoro w
każdej chwili przyjdą i zniszczą. Rozumiem, że mogą być problemy z
terrorystami, ale żeby z głupimi dzikami sobie ludzie nie radzili. To oznacza,
że dziki są mądrzejsze od ludzi, którzy za nie odpowiadają. Masakra. Mówi się
że, praca wzbogaca. Guzik prawda. Jak się nic nie robi, to się nic nie ma. Jak
się nic nie ma, to się nic nie straci. A ja się ciężko napracowałam. Kręgosłup
cierpi i też nic nie mam przez dzikie bydle. I kto wyszedł na tym lepiej?
Kolejnej nocy poprawił i dokończył to co zostało wśród kwiatów z poprzedniej
nocy i załatwił całe truskawki. Do rozpaczy i wściekłości doszła bezradność. Bo
co mam zrobić? Chyba że otoczyć wysokim murem obronnym, najlepiej jeszcze z
fosą. Służby odpowiedzialne za to nie robią nic.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz